Bir şey bize neden komik gelir? Benim aklıma gelen ilk neden saçma oluşudur ama öyle rastgele bir saçmalık değil, hesaplanmış son ana kadar mantıklı gelen bir saçmalık. Öyle bir saçmalık ki saçma olduğunu son ana kadar fark ettirmeyecek, ciddi ciddi dinleyen kişiyi bir anda çok ters bir durumda bırakacak.
Düşündüğüm ikinci neden kişinin kendinden bir şey bulmasıdır. Bir kişi şakayı ne kadar yakından hissederse o kadar güler. Türkler için Temel fıkrası verilebilir örnek olarak. Bir yabancının Temel fıkrasına gülmesi zordur. Aynı şekilde yakın arkadaşlar arasındaki şakalar diğerlerine hiç bir şey ifade etmeyebilir.
Son olarak üçüncü bir etken ne kadar kişinin yanında yapıldığı. Hiç izlediniz mi bilmem ama ben arada sırada televizyondaki komedi programlarını izlerim. Güldür Güldür şov herhalde okuyucu tarafından bir kez de olsa izlenmiştir. O zaman, siz küçük bir tebessümle yetinirken salondakilerin katıla katıla güldüğünü izlemişsinizdir. Sürü psikolojisi vurgusunu ben yazmadan düşünülmüştür zaten, sizin yanınızda gülen biri olunca siz de kendinizi gülmek için rahat bir pozisyonda hissedersiniz. Buna ek olarak kendi düşüncem, duygularımızın sözlerimiz gibi iletişim aracı olmasıdır. Paylaşacak birini bulamadıkları zaman kendilerini göstermezler. Kalabalığın çoşkusu ise ayrıdır. Binlere, on binlere kendimizi ifade ettiğimiz anlarda duygularımız coşar, heyecanlanırız.
Ben de sizinle beraber bulduğumuz bu ilkelerden sonra size tarihten iki komik an hazırladım umarım beğenirsiniz.
1) Emu Kuşu Savaşı:
1929 yılında I. Dünya Savaşı sona erdikten sonra Avustralyalı askerler, savaştan önce yaptıkları mesleklerine, çiftçiliğe geri dönmek istediler. Büyük Buhran sonrasında düşen buğday fiyatları onları bir miktar engelledi. Bu kötü durum, 1932’ye gelindiğinde oldukça şiddetlendi. Çünkü yaklaşık 20.000 Deve Kuşu (Avustralya'ya özel türü olan Emular) üreme sezonlarının bir parçası olarak bölgeye göç etmişti! Bu oldukça kalabalık topluluk, Batı Avustralya’nın sulu arazilerinin olduğu bölgedeki ürünleri aşarıyordu.
Gittikçe bir problem olan deve kuşlarına çözüm önerisi dönemin Savunma Bakanı Lewis’dan geldi. ‘Savaşmak!’
Savunma Bakanı Lewis’in karşısında azılı düşman olarak gördüğü rakiplerini çiftliklerine zarar verdikleri için öldürmeye karar vermişti. Lewis ağır makineli tüfekler ve fazlaca cephaneyle kendinden çok emin bir şekilde Deve Kuşları’na savaş emirini vermişti.
Artık geri dönüşü olmayan bir savaş ve çatışma başladı. Yazılı kaynaklarda Avustralyalılar çatışmada 10 bin civarında mermi harcamış ama 20.000 civarındaki Deve Kuşları için yenilgiyi kabul etmeye yetecek bir sonuç elde edememişti.
Deve Kuşları hızlı oldukları için askerlerin sıktığı mermilerden kolayca sıyrılmışlardı, ayrıca dönemin gazete manşetleri ‘Emu’ların kendilerine özgü savaş stratejisi oluşturdukları da yazılmıştı.
Savaş devam ettikçe Avustralya Ordusunun Deve Kuşları’na karşı neler yapabildiği de gözle görülür bir şekilde ortaya çıkmıştı. Savaş boyunca 10 bin civarı kurşun sıkan ordu, yaklaşık 900-1000 Deve Kuşu’nu vurabilmişti. Ve işin kötü tarafı tarladaki bitkiler de tükenmek üzereydi.
Deve Kuşları inatçı bir şekilde kendilerini savunarak direnmiş, fakat huzursuzluk sebebiyle bir süre sonra bölgeyi terk etmek zorunda kalmışlardı. Avustralya tarafında ise “The Great Emu War” yani “Büyük Devekuşu Savaşı” kazanıldı gibi gözükse de aslında kaybedilmişti.
Yaşanan tarihin bu en ilginç savaşı sonrası Avustralya Parlamentosu’nda yapılan tartışmada bir milletvekili, kimsenin madalya alıp almayacağını sormuş, bir başka millet vekili tarafından verilen cevap ise “Evet bir deve kuşu alacak” olmuştu.
2) Rus-Japon Savaşı:
1904'te Rusya ve Japonya, Pasifik'teki limanlar ve bazı sınır tartışmaları için savaşa girdi. Japonlar Kore Yarımadası'na haklarını kabul etmelerini söyledi. Rusya hayır dedi ve savaş başladı. Japonya, 1904'te Rus filosunun çoğunu batırdı ve Donanma cephesinde yedi aylık bir durgunluk yaşanırken, Rus filosunun geri kalanı Baltık Denizi'nden Akdeniz'e, Afrika'ya ve Japonya'ya kadar yelken açtı. Yolda İngiliz balıkçısına ateş ederek neredeyse İngiltere ile savaş başlattılar. Kömürle çalışan Rus filosu, yakıt toplamak için tarafsız ülkelerin limanlarına gelemedi, bu yüzden dünyanın yarısını dolaşan uzun bir yol boyunca denizde sürekli ikmal edilmeleri gerekiyordu.
Rus filosu yedi ay sonra nihayet vardığında, Japonlar tarafından bir günden kısa bir sürede parçalandı. Çatışma sırasında neredeyse tüm donanmalarını kaybettiler. Çatışmanın başlangıcında Japonya tarafından sunulanlardan daha kötü şartlarda anlaşmak zorunda kaldılar.
